Liefdesverdriet

Ze keek me aan met betraande ogen.
"Maar… hij zou toch degene moeten zijn die dit goedmaakt?"

Mijn cliënte had hem net beschreven: een man die haar hart brak, die telkens net genoeg gaf om haar te laten hopen, maar er nooit écht voor haar was.

En nu zat ze bij mij. Diep teleurgesteld.
Niet zozeer om wat er weer 's was gebeurd, maar om wat er maar níet van kwam.
Dat hij zijn excuses niet aanbood.
Dat hij haar niet zag.
Dat hij haar niet begreep.

En ik voelde met haar mee. Want wie kent dat niet?
Je verlangt naar erkenning van precies degene die dat niet gaf.
Je verlangt naar liefde van iemand die zich afsluit.
Je verlangt naar verbinding met iemand die… geen verbinding kan maken.

Het lijkt zo logisch. Zo menselijk.
Maar het is een valkuil.
Een pijnlijk misverstand,{first_name}.

Hoe vaak denken we niet dat die ander het moet oplossen.
Dat die ander ons kan helen.
Dat liefde en veiligheid van buitenaf moeten komen.

Maar wat als dat niet waar is?
Wat als die ander die kracht helemaal niet heeft?
En wat als jij zelf die kracht wél blijkt te hebben?

Er is een plek in jou - een stille, zachte plek - waar je veilig bent.
Onkwetsbaar. Heel.
Ik noem die plek de Vrije Positie.

Daar kun je naartoe.
Daar kun je voelen wat er te voelen valt, zonder erin te verdwijnen.
Daar kun je jezelf geven wat je zocht bij de ander.

Zolang jij denkt dat degene die je pijn deed, ook degene moet zijn die die pijn heelt, blijf je eindeloos vastzitten in een wachtkamer.

Emotionele zelfzorg betekent: uit die wachtkamer stappen.
Je Vrije Positie innemen.
En van daaruit helen wat niemand anders voor jou kan helen.

Het is misschien niet wat je wilde horen.
Maar het is wel wat je hart nodig heeft...

aleXandra