Oké met niet oké

Herken jij dat (collectieve) ongeduld met emotionele pijn en verdriet?
Dat iedereen het idee lijkt te hebben dat het niet hoort en weg moet?
‘Ojee, ik moet steeds zo huilen, wat is dit, burnout? Snel een afspraak met de psycholoog maken!’

Djiezus, mogen we nog voelen wat we voelen?!

Ik las laatst ‘Het is oké om je niet oké te voelen’, een boek over rouwverwerking.

Goeie titel, wat mij betreft. Wat mij betreft kan dit niet vaak genoeg gezegd worden.
De schrijfster, Megan Devine, is een psychotherapeute, die zich - (pas) na het verlies van haar partner - er (opeens) over opwindt dat onze samenleving rouw als ziekte ziet, die zo snel mogelijk genezen moet worden.

Inderdaad. Wat een kul.
Rouw is geen ziekte, maar hoort bij het leven.
Net als zwangerschap, conflict, ziekte, ouderdom en dood.
Hoe is het toch zo gekomen dat we het normaal zijn gaan vinden voor al dit soort dingen naar een psycholoog te gaan?
Die mensen zijn opgeleid om psychische ziekten te behandelen, niet om levensvragen te begeleiden!

Psychologen begeleiden op basis van psychologische verklaringsmodellen en behandelplannen zoals beschreven in de DSM IV (een boek waarin alle gedragsmatige psychologische dysfuncties worden beschreven). Ik heb dat volledig losgelaten. Liever sluit ik aan bij wat mensen zelf voelen wat in het hier en nu mogelijk is. Ze moeten het zelf doen, dus zijn ze zelf 'de maat'. ‘Het is jouw leven, het is jouw probleem, laat het dan ook jouw oplossing zijn’, zeg ik vaker. En die laatste help ik dan boven tafel te krijgen. Dat voelt voor mij veel frisser en gelijkwaardiger.

Dat radicale omarmen van het nu heb ik trouwens niet zelf bedacht, maar leerde ik van het boeddhisme. Deze levensbeschouwing zegt dat het leven lijden impliceert. En dat we dus zullen moeten accepteren dat het leven niet perfect is. Het behelst ziekte, ouderdom en dood en bovendien maakt iedereen fouten. Such is life.

Tegelijkertijd - en dat is het leuke aan het boeddhisme - hebben ze oefeningen die je doen ervaren dat we op fundamenteel niveau niet gebroken of incompleet zijn, maar héél. En dat we wonderlijk goed zijn zoals we zijn. 'Vergeef jezelf, laat het verleden los en optimaliseer je bestaan in het hier en nu', is het devies. Door te leren leven met onze eigen en andermans imperfecties, ontwikkelen we wijsheid en innerlijke kracht.

Als dat geen goeie kerstboodschap is, weet ik het niet.
In ieder geval een goed streven.
Niet altijd makkelijk, maar hé, dat is oké, toch?

aleXandra