'Kies jij maar.' De prijs van jezelf wegcijferen

Margriet heeft één gouden regel: als de ander gelukkig is, dan is zij dat ook. Geen gedoe, geen botsingen. Op het werk noemen ze haar 'de rots in de branding'. Zelf voelt ze zich eerder als een spons die al het gedoe van anderen opzuigt.

‘Ach ja, leuk is anders,’ zegt ze met een schamper lachje. ‘Maar ze kunnen nooit zeggen dat ik mijn best niet doe.’ Ze vertelt het kalm, maar ze friemelt zenuwachtig met haar vingers, alsof ze een zak chips leeg wil eten.

Ik vraag haar waarom haar collega Vera zo’n moeite heeft met hun samenwerking. Margriet kijkt gekwetst.

‘Geen idee. Volgens haar ben ik te afwachtend en neem ik te weinig initiatief. Maar ik stem juist altijd goed af, dat is toch juist prima?’

‘En wat vind jij van samenwerken met Vera?’

Margriet knippert. ‘Uh, hoezo? Daar denk ik eigenlijk nooit over na.’

‘Oké, andere vraag: hoe zou jouw ideale samenwerking eruitzien?’

Ze fronst. ‘Poeh, nou... Elkaar helpen, denk ik? Als de ander tevreden is, ben ik dat ook. Maar blijkbaar doe ik iets fout.’

‘Niet fout,’ zeg ik, ‘maar irritant. Vera ervaart jou als iemand die over zich heen laat lopen, dat frustreert haar. Ze zei: “Alsof Margriet er niet helemaal is en geen eigen mening heeft.” Herken je dat?’

Margriet’s gezicht loopt rood aan. Dan breekt ze. Tranen biggelen over haar wangen. Ik voel een brok in mijn keel en pak stilletjes haar hand. We zitten zo een tijdje. Als ze wat rustiger is, fluistert ze: ‘Ik wil gewoon wegrennen en nooit meer terugkomen.’

Margriet is een kampioen geworden in het wegstoppen van haar eigen gevoelens en verlangens. Maar onder die dikke laag van ‘het is wel goed zo’ zit nog steeds een kinderlijke behoefte aan bevestiging.

Ze blijkt een harde jeugd te hebben gehad, waarin ze veel kritiek te verduren had en haar behoeften stelselmatig genegeerd en ondergeschikt werden gemaakt aan die van haar ouders. Hierdoor is haar natuurlijke vermogen om te verlangen en uit te reiken flink beschadigd geraakt. Om de pijn en teleurstelling van de afwijzing niet te hoeven voelen, is ze al vroeg opgehouden dingen te willen.

Maar haar collega Vera ervoer haar gedrag als onecht en prikte daar in feite dwars doorheen...

Door het conflict komt Margriet in contact met iets ouds en pijnlijks: haar verlangen om bevestigd te worden. En - hoe ironisch – juist door dat verlangen niet langer op anderen te projecteren, vind ze zichzelf terug.

Met de oefeningen uit de Vrijplaats leert ze zichzelf de liefde en erkenning te geven die ze altijd bij anderen zocht. En wat blijkt? Onder die laag aanpassing en twijfel zit een vurige creativiteit en levenslust.

Op haar evaluatieformulier schrijft ze: ‘Door de coaching ben ik gaan opgeven dat een ander mij gelukkig moet maken. Niemand kan mij geven wat ik mijzelf nu geef. Het vertrouwen dat ik goed ben zoals ik ben. Dat is het mooiste cadeau van mijn leven.’

En dat dus allemaal dankzij ... een conflict.

aleXandra