Hoe deal je met een ex, die afkickt, terwijl je samen kinderen hebt?

'Denk jij dat duurzame vrede mogelijk is', vraagt Amy.
Zelf zit ze middenin een moeizame echtscheiding, maar haar vraag betreft de oorlog in Gaza.
'Tuurlijk is dat mogelijk' zeg ik. 'Er zijn zoveel mensen die in vrede met elkaar leven. Dus dat het kan, moge duidelijk zijn. De vraag is volgens mij niet of het kan, maar of we het willen.'

'Wil jij vrede met je ex?', vervolg ik.
Pffff... moeilijk, zegt ze. 'Ik wil wel, maar kan ik het?'
We schieten beiden in de lach.

'Ik worstel met grenzen stellen', zegt ze. 'Naar de kinderen toe wil ik Peters gedrag niet al te opzichtig veroordelen, want het blijft immers hun vader, maar ja...'
'Waar zit je worsteling precies?', vraag ik.
'Ik wil de kinderen niet tegen hem opzetten, maar tegelijkertijd wil ik ze tegen hem beschermen. Hij doet wel z'n best momenteel - ik ben zo blij dat hij nu eindelijk in behandeling is bij de Jellinek - maar hij is zo gestresst en explosief! Niet te harden soms. Zo moeilijk om ze daaraan bloot te stellen... Als ouder ben je toch een belangrijk voorbeeld voor je kinderen. Welk voorbeeld is hij? Ik maak me daar zorgen over. Welke impact gaat dit hebben?'

'Dat weten we niet', zeg ik. 'Maar we weten wél dat jij hem niet kunt veranderen, dus dat je wat hem betreft geduld zult moeten hebben. En we weten ook, dat kinderen afhankelijk zijn en bescherming nodig hebben. Een veilig thuis nodig hebben om zich gezond te ontwikkelen. Dus ja, welke conclusies wil je daar uit trekken?

Amy knikt, zucht diep. ' Tja, het is natuurlijk zowel mijn als Peters taak om hen te beschermen. Maar zolang hij dat niet aankan, zal ik toch echt extra op hen moeten letten. Ze zijn nog te jong om dat zelf te regelen. Ik ben zó klaar met hem, maar ik zal moeten blijven zoeken naar wat wél kan. Voor de kinderen.'

Ik knik instemmend. En voeg eraan toe: 'Maar er is een verschil tussen beschermen uit angst en beschermen uit liefde. Uit welk vaatje wil je tappen?' We praten nog even door over de verschillen tussen die twee - tussen de harde en de koninklijke weg - en ik laat haar het verschil ook voelen, in haar lijf.

In het traject dat volgt kiest Amy niet voor de route van haar woede en angst, maar voor de route van de zorg, waar en voor zolang dat mogelijk is. En nadat ik Peter ook een paar keer alleen gezien heb volgen er gezamenlijke sessies, waarin we (aanvankelijk moeizaam, maar allengs beter) toe werken naar praktische afspraken, waarbij ook 'een vangrail' wordt aangelegd, in geval van moeilijke momenten. De bijeenkomst waarin ze hun plan met de kinderen bespreken is ontroerend. Een uitelkaar gevallen gezin, dat zich wiebelig herpakt en herordent... Nadat ze allebei gevoeld hebben dat het eigenlijk niet anders kan. Dat ze elkaar nodig hebben.

Leuk is het niet, maar wel … groots. Er is iets magisch aan het moment waarop mensen zichzelf overstijgen. Als de leiders van deze wereld eens in staat zouden zijn waar 'gewone mensen' toe in staat zijn...

aleXandra